Tuesday 21 December 2010

Een glorieuze winter

Sinds de 17e weer in Lith. Glorieus mooi winterweer! Tussen de besneeuwde uiterwaarden ligt diezelfde vriendelijke Maas waarin ik in de zomer nog zoveel trainingkilometers heb gemaakt, er nu loodgrijs dreigend en ijskoud bij.

Hoewel minder erg dan na perioden van malaria in Afrika een aantal jaren geleden, ben ik fysiek duidelijk ondermijnd. Niets dramatisch, maar gewoon bekaf na een paar uur activiteit. Ik probeer maar gewoon extra rust (slaap) te pakken, wat nu eindelijk even kan. De monsterinspanning van het Kanaal komende zomer lijkt nu wel even heel ver weg, al is ie dagelijks in mijn gedachten. Maar first things first: eerst uitrusten en fit worden, en dan pas de training hervatten. Om eerlijk te zijn zie ik dat niet meer voor Nieuwjaar gebeuren. Daar valt weinig aan te doen, dus ik leg me er maar bij neer, en geniet met het gezin van deze prachtige winter en van familie, buren en vrienden. Ik hoop dat jullie dat ook doen.

Tuesday 14 December 2010

Toch knokkelkoorts

Was het eerder eens loos alarm, deze keer is het raak: ik heb dengue fever/knokkelkoorts! Vandaag bloedonderzoek teruggekregen. Het ergste is alweer voorbij, dat was de koorts een week geleden. Maar de vermoeidheid is gebleven, en ik zie eruit als een zombie, niet alleen door de werkdruk dus. Ik ben zelfs gewicht aan het verliezen, wat al sinds lang niet meer gebeurd is.

Komende weken nauwelijks trainen en heeeel rustig aan volgens de dokter. Mijn geplande 100x100 in Eindhoven komende zondag kan ik dus vergeten, en die voor de 29e in Amsterdam wordt erg onzeker.

Friday 10 December 2010

Tegenslag

Sinds de vorige 10km training zo goed als stilgelegen, op een enkele 5 km training na. Vier dagen met koorts op bed gelegen sinds vorige week vrijdag, en daarna maar langzaam opgekrabbeld: koorts, hoofdpijn en spierpijn, en een intens uitgeput gevoel. Moeite met slapen - het werk weegt zwaar deze dagen. Ik begin pas weer met zwemmen zodra ik mijn energie terug heb. Al is er voor het Kanaal en zelfs voor Rottnest nog geen man overboord, ik voel me toch in mineur: zo'n terugslag in fitheid is altijd een tegenvaller, en ik mis het trainen, zowel lichamelijk als geestelijk. Het enige voordeel is dat pijntjes zoals in mijn nek door de gedwongen rustperiode verdwijnen

Gelukkig nog maar vier werkdagen  te gaan voordat ik woensdagavond met M en T op het vliegtuig stap voor een deze keer wel zeer verdiende Kerstvakantie in Lith. We tellen alledrie de dagen en uren af, al is het zo met z'n drieen best goed gegaan. Veel respect voor eenoudergezinnen trouwens, wat een geregel met dat grut zeg!

Een Nederlander is in Australie gewond geraakt door een piepklein maar levensgevaarlijk kwalletje. Niet van het soort dat bij de Rottnest overtocht rondzwemt hoop ik.

Gisteren mijn derde column ingeleverd bij het Brabants Dagblad, die zal een dezer dagen wel verschijnen. Eigenlijk had ik uitgebreid bij het CIPRB op veldbezoek willen gaan en erover willen schrijven in de column, maar geen tijd meer voor gehad. Maar ik heb, zo vlak voor de feestdagen, toch maar de nadruk gelegd op fondsen werven.

Saturday 27 November 2010

Pittige training goed verlopen

Het multitasken is begonnen, en prompt gisteren een koorrepetitie van T. (9) over het hoofd gezien... Maar over het geheel genomen gaat het wel, al is het maar stil in huis zonder A en de twee jongsten. Die hebben vandaag de crematie van Joop in A'dam bijgewoond.

Tussen de drukte door heb ik gisterenmiddag weer eens een 10 km training kunnen doen, en ik ben wel tevreden met hoe die verliep. Het programma was:
           2000 m vrij,
           10x50 switch (verspringende wisselslag) start op de minuut,
           2000 vrij,
           10 x 50 switch start op de minuut;
           2000 vrij,
           10x50 vrij sprint (tussen 38-40 sec) start op de minuut,
           2000 vrij
           8x50 vrij sprint (tussen 38-41 sec) start op de minuut
           100 m school cool down.
Pittig natuurlijk, maar ondanks een paar pijntjes (linkerschouder, nek, maar gelukkig geen last van de onderrug!) niet eens extreem zwaar, ik had duidelijk nog reserves. Dat is een goed teken.
Helaas lukte het niet om er vandaag nog een lange training aan vast te plakken om er zo een echt piekweekeinde van te maken. Werk, kinderen en vandaag een afscheid van de ambassadeur waar ik een toespraak voor had voorbereid, kosten teveel tijd en zijn nu even belangrijker. Maar zo'n middag de beuk erin zoals gisteren geeft moed.

Wednesday 24 November 2010

Opa Joop

Eergisteren slecht nieuws: Joop/opa Joop, beste vriend van A.'s  moeder en familievriend al zolang A en ik getrouwd zijn, en voor de kinderen een echte (vervangende) grootvader (en zij voor hem echte vervangende kleinkinderen), is op 83-jarige leeftijd overleden in Amsterdam. Het lichaam was al jarenlang op, maar daar leek deze Mokumse rasoptimist goed mee om te gaan. Zij steevaste antwoord als we vroegen hoe het met hem ging was: "Ach, ik mag niet mopperen", terwijl hij dat volgens alle objectieve maatstaven best had gemogen. Een geweldige man, oerbescheiden, aardig, inspirerend in zijn optimisme, gek op de kinderen en onze kinderen op hem. De geest was de laatste maanden echter ook uitgeput, en om eerlijk te zijn denk ik dat hij nu is waar hij al een tijdje wilde zijn, al was hij er ook bang voor.

A. en ik hadden het al langer zie aankomen, en waren dus nauwelijks verrast. Voor de kinderen kwam het echter hard aan, en op zulke momenten loop je hard tegen de beperkingen van je expatbestaan op. A. is vanavond echter naar NL vertrokken met de twee kleintjes R. en G, om op zaterdag namens het gezin Joop's crematie in kleine kring bij te wonen en om haar moeder bij te staan.. Ik blijf met M en T hier tot ons vertrek voor de Kerstvakantie over drie weken: ze hebben nog school, en ik het werk. R en G gaan vanaf volgende week een paar weken in Lith naar school (De Meander). Ondanks de verdrietige aanleiding van Joop's overlijden is dat wel leuk: hopelijk doen ze er ook meer Lithse vriendjes op, net zoals de twee oudsten.

Werk blijft druk, al is de stress iets aan het zakken. Soms moet je tegenslag maar aanvaarden. Maar de spurt naar de finish is hard werken, met enorme druk om jaardoelen te halen. Gelukkig staan we er eigenlijk prima voor.

Mijn botsing met een politie-auto op weg naar Shatkira heeft toch een staartje: een soort vertraagde ractie in mijn nek, die ik dezer dagen nauwelijks kan draaien. Vandaag wel 5 km getraind, niet erg intensief.

De komende weken wordt het multitasken: naast mijn gewone taken in de drukste tijd van het jaar heb ik de extra taken van de ambassadeur, die per 29 november voorgoed vertrekt, en ben ik tijdelijk alleenstaand vader. Heb M & T beloofd dat we het gzellig gaan maken.

O ja, column nummer 2 is inmiddels in het Brabants Dagblad verschenen een paar dagen geleden.

Friday 19 November 2010

De ontkeerder

Onze tweede poging, op woensdag, was succesvol. Geen spoor van het verkeersinferno van de vorige dag. Deze keer reisden we met politie-escorte, een van de voordelen/nadelen wanneer je op de winkel moet passen en daarmee de ambassadeur vervangt. Voordeel omdat je wat vlotter door het verkeer komt, en er een plaatsje wordt vrijgehouden op een keurig wachtende veerboot. Het blijkt ook nadelen te hebben: een van de chauffeurs van de elkaar per district aflossende politieploegen remde steeds zeer abrupt voor de verkeersdrempels die er aan het begin en het eind van ieder dorp liggen - vaak ongemarkeerd. Een dozijn keren ging dat goed, de dertiende keer niet, en knalde ik ondanks heftig remmen achter op de politiebus. Niemand gewond, maar de voorkant van ons oude busje was fors beschadigd, de ruit ontzet en gebarsten (gewoon drie dagen me doorgereden) etc.  Risico van het vak. Nog meer risico: op de terugweg door een jakkerende inhalende buschauffeur bijna van de weg gedrukt! 

Met de twee gezinnen 3 nachten overnacht bij de NGO Rishilpi, 35 geleden opgericht door Enzo en Laura Falcone (ex-monnik en ex-non, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan - na uittreding 12 jaar gewacht op dispensatie van de Paus om te kunnen trouwen). Ze bieden gehandicapte kinderen scholing, therapie en uiteindelijk een beroepspleiding, en hebben daarmee al enkele duizenden mensen geholpen aan een menswaardig bestaan. Enzo en Laura zijn schatten van mensen en waren oprecht blij ons onder hun overige  (meest oudere Italiaanse) bezoekers te hebben. We zullen er nog wel terugkeren, het is zo'n oase van rust en gastvrijheid ver weg van de hel van Dhaka. 

Ook indrukwekkend: Padre Luigi, die nog verder weg in het achterland een opvang voor meisjes van de Munda minderheid runt om hen te beschermen tegen kinderhuwelijken, en hen scholing en onderdak biedt.  Ons bezoek was een grote gebeurtenis voor hen. Luigi is de klassieke koppige missionaris diep in de bush waarvan ik in de Centraalafrikaanse Republiek ook fraaie voorbeelden heb gezien. Van alle markten thuis, eigenwijs en koppig (hij had zichzelf tegen alle doktersadvies in een dag tevoren maar uit het ziekenhuis ontslagen met een nog altijd grotesk gezwollen en gevaarlijk geinfecteerd been door een verwaarloosd wondje), en eeuwig op gespannen voet met de machtsstructuren van de RK Kerk. Het type dat maar het best in het harnas sterft (en dat meestal ook doet) en bij pensionering in Europa al snel zou verpieteren.

Over zijn verhouding tot 'de' kerk vertelde hij ons een mooi verhaal. De Munda zijn een soort aboriginals oorspronkelijk uit Bihar in India, als contractarbeiders (of slaven?) 150-200 jaar geimporteerd door de Britten om de jungle te rooien en klaar te maken voor landbouw. Daarna zijn ze volstrekt vergeten. Ze hebben een eigen geloof dat bestaat uit hindoeisme en animistische elementen. 15 meisjes van de Munda gemeenschap waren een aantal jaren gelden bekeerd door een nabijgelegen christelijke (protestantse) gemeenschap. Dit leverde spanningen op met de eigen gemeenschap, waardoor de vrouwen alle 15 gedurende jaren maar niet aan de man kwamen. Nu zijn kinderhuwelijken iets waartegen Luigi al jaren strijdt, maar een vrouw die niet gehuwd raakt kan in dit deel van de wereld eigenlijk niet overleven, en inmiddels midden twintig werden de 15 natuurlijk al oude vrijsters. Luigo bemiddelde bij de ouderen van de Munda gemeenschap, die aangaven dat de vrouwen weer in genade konden worden aangenomen als ze tot de religie van hun gemeenschap zouden terugkeren en vertegenwoordigers van de Munda-gemeenschap een soort (rituele?) verzoeningsmaaltijd zouden aanbieden. Luigi hielp met beide, door voor de maaltijd (voor 2-300 mensen, wat voor de straatarme Munda families niet is op te brengen) te betalen. Voorts hielp hij de meisjes rap van hun christelijke geloof af, een soort 'ontkeren'' dus.(*) De leider van de naburige christelijke gemeenschap was woedend. De bisschop belde hem echter en zei dat hij het, met moeite, goedkeurde. Waren het echter katholieke bekeerlingen geweest, zei hij, dan zou hij het ten zeerste hebben afgekeurd! Luigo vertelde het smakelijk lachend, en het is duidelijk dat het hem allemaal geen zier kon schelen. Van bekeren lijkt hij sowieso weinig te moeten hebben, hij laat het geloof van de Munda ongemoeid. Sterker nog:  hij moet wel een van de zeer weinige missionarissen zijn met een negatieve bekeerscore!

Niet gezwommen dus deze week, maar wat dan nog?


(*) Alle 15 dames zijn inmiddels gehuwd en maken het, de armoedige omstandigheden in aanmerking genomen, uitstekend.

Tuesday 16 November 2010

Uitstapje naar Shatkira, dag 1

Vanochtend met bevriende familie S. (Italiaans-Bangladeshi koppel, met twee kinderen - zoon M. is dik bevriend met hun dochter) om 7 uur weggereden uit Dhaka voor een paar dagen vakantie op het platteland in het zuid-oosten van het land.
Niet mijn eigen foto, maar
het geeft een idee
En dus zitten we vanavond lekker .... weer thuis in Dhaka! Vertrekken op de drukste dag van het jaar, de dag voor Eid-al-Azha, wanneer heel Dhaka (15 miljoen inwoners) leegloopt naar het platteland, was mischien toch niet zo'n goed idee... Daarbij kwam nog dat de hartal van een paar dagen geleden doorwerkte en dat een groot deel van het verkeer dat die dag niet kon vertrekken vandaag op de weg zat.
Het verkeer werd al snel hels, en we kwamen in een file terecht die volgens chauffeurs die ons tegemoet reden wel 20 km lang was. En al dat volk ging op weg naar hetzelfde punt waar een paar veerponten alles over een van de breedste rivieren van het land moeten zetten. Nog eens andere route geprobeerd waar we ook al snel vastliepen. Al met al zo'n 5 uur in langzaamrijdend en stilstaand verkeer gezeten. Van alles gezien:
  • Veel indruk maakte de riksja die voor onze ogen tussen een vrachtwagen en een ijlende bus werd geplet: de riksjarijder had wonder boven wonder niets, en gelukkig was er geen passagier, maar het totaal verwrongen wrak van zijn riksja moest door zes man van onder de zijkant van de vrachtwagen worden gewurmd. Zitten er in de islam ook engeltjes op schouders?
  • Bijzonder waren ook twee vechtende bussen, zwalkend over de weg, met de kaartjesverkoper die probeerde door het open raam de chauffeur van de andere bus een paar meppen te verkopen.
  • Bangladeshi chauffeurs zijn op hun slechtst in files: nooit gewoon wachten, maar de rij proberen in te halen, en dan de rij inhalers ook inhalen, zelfs wanner je daarmee op de andere weghelft terechtkomt, en dan natuurlijk allemaal vastlopen in een gigantische bottleneck. Toen we omdaaiden konden we kilometerslang door de berm van onze weghelft rijden omdat de file de andere kant op inmiddels drie-vier rijen dik stond, op een twee baansweg!
Echt een zootje dus. Tot overmaat van ramp ook nog de kinderen die begonnen te mekkeren en te knokken achterin.
Toch is het nog een leuke en leerzame middag geworden. Toen we eenmaal waren omgedraaid zijn we op bezoek gegaan bij de Bangladeshi schoonfamilie van mijn Italiaanse collega. Wel apart: een grote christelijke enclave vlakbij Dhaka die eeuwen teruggaat: Bangladeshi's met Portugese achternamen als Rozario, Gomes, Costa, etc. Even de kerk en het kerkhof bezocht, en onze picknick maar bij schoonma thuis opgegeten.
Wel foto's gemaakt vandaag, maar kan helaas het transferkabeltje niet vinden....
En raad eens: morgen gaan we het opnieuw proberen!

Sunday 14 November 2010

Hartal!

Vandaag heb ik niet kunnen trainen om een reden die maar weinig Kanaalzwemmers kunnen aanhalen. Hoewel alle lessen doorgang vonden, bleven alle andere faciliteiten van de Amerikaanse School, dus ook het zwembad, vandaag gesloten vanwege een hartal.

De hartal is een van de vele nogal onproduktieve lokale gebruiken in dit van de wereld. Het is een soort algemene staking, meestal uitgeroepen door aanhangers van een van de twee grote politieke partijen. Ik zeg 'een soort' staking, want zover ik heb kunnen zien gaat het vrijwel nooit om de traditionele eisen die in de rest van de wereld meestal aan een staking ten grondslag liggen, zoals looneisen e.d. In dit land wordt het door de partij in de oppositie gebruikt om politieke eisen en onvrede of (vermeend) onrecht kracht bij te zetten, en dat is ook nu het geval (ik kan daar niet al te diep op ingaan).
's Lands wijs, 's lands eer.
Het probleem is dat hartals meestal een gewelddadige kant hebben, en ook nu is er weer stevig gevochten, ook in Dhaka.  Voorzichtigheid is dan geboden: gisteren zijn tientallen mensen gewond geraakt en werden bussen en andere voertuigen in brand gestoken, overigens ver van het stadsdeel waar wij wonen. Door de jaren heen hebben de bevolking, regeringsinstellingen, (transport-)bedrijven en scholen een soort Pavlov-reactie ontwikkeld bij de aankondiging van een hartal: binnen blijven en alles stilleggen. Zo wordt een hartal natuurlijk al snel een self-fulfilling prophecy.

Een gemiste training is natuurlijk geen ramp, ook al omdat ik dit weekeinde goed heb kunnen trainen (3,5 km intensief  vrijdag, 7 km extensief zondag). Erger is het voor al die mensen die hun plannen voor Eid bij hun familie op het platteland  de mist in zien gaan omdat bussen niet rijden en schepen niet varen. Enfin, de hartal zou morgen weer afgelopen moeten zijn. Tot voor enkele jaren geleden kwamen hartals zeer regelmatig voor en konden dan weken, soms maanden duren, met enorme economische schade tot gevolg. Ik hoop maar dat dit niet een terugkeer naar de bad old days is.

Overmorgen gaan we, tijdens de Eid-vakantie van deze week, met een bevriende familie met eigen auto's naar het platteland (de stad Khulna en omstreken), een paar dagen het andere Bangladesh bekijken. Ik hoop dat de kinderen het kunnen waarderen, het is wel heel wat anders dan 5 dagen Hilton in Kuala Lumpur...

Thursday 11 November 2010

Twee besluiten

Twee recente besluiten:
1. Ik zal net als in februari 2010 weer meedoen met de Rottnest Channel Swim (19,7 km) in Australie op 26 februari 2011. Er zijn goedkope vluchten naar Perth, en mijn kanoer van vorig jaar, Gary, heeft toegezegd voor me te willen schipperen, wat bijzonder tof is.  Rottnest geeft me een goed tussentijds doel,  Hoewel het water niet ijskoud is (23 celsius vorig jaar), kan de zee ruw zijn, dus prima oefening. Daarbij wil ik mijn tijd van vorig jaar, 7h15min, sterk verbeteren, in plaats van de race alleen te 'overleven' wil ik deze keer proberen er ook echt een race van te maken.
2. Ik zie af van deelname aan de Around Manhattan Marathon in juni 2011. De inschrijvingseisen (en het inschrijvingsgeld) waren erg hoog en vooral gecompliceerd, inclusief medische testen, hartfilmpjes, roentgenfoto's etc. en zelfs een essay over je motivatie. Daar had ik de tijd niet (meer) voor.
Mijn geplande 'koudwaterstage' voor april of mei laat ik voorlopig open

Coach Marcel heeft me een andere uitdaging voor juni volgend jaar voorgesteld, in plaats van New York: een dubbele oversteek van het IJsselmeer. Een bijzonder intimiderende gedachte, maar het zou moeten neerkomen op ongeveer de tijd die een Kanaaloversteek duurt. Dus ja, waarom eigenlijk niet?

Het gedoe over Kanaalzwemmen en de vermeende gevaren is nog bezig. Het Brabants Dagblad had gisteren een prima, paginagroot verhaal over kanaalzwemmen, en een kort artikel in de interneteditie door Niek Opten en Joost de Poel. Ook daar een verwijzing naar de discussie over de vermeende gevaren van botsingen met vrachtverkeer (nog nooit gebeurd). Sommigen zeggen dat de discussie een jaarlijks terugkerende rituele dans is, maar ik kijk er met het oog op mijn plannen volgend jaar natuurlijk met argusogen naar.

Ik zwem op dit moment lang niet zoveel als ik van mezelf zou moeten. De enige reden daarvoor is de ongelooflijke druk van het werk de afgelopen weken. Het is daardoor ook moeilijk om tijdens de trainingen gefocust te zijn. (Dit kan niet-zwemmers misschien verbazen, maar ook tijdens de lange duurtrainingen moet je zeer geconcentreerd blijven. Bij mij gaat dat ver: ik heb geprobeerd met een waterproof MP3-speler te zwemmen, maar de muziek leidt tezeer af, mijn snelheid gaat onmiddellijk omlaag en ik raak de tel kwijt.)

Overigens sta ik wel te kijken van de trainingsarbeid die sommige Kanaalzwemmers zeggen te verrichten, bijvoorbeeld in bovengenoemd stuk in het BD. Vier uur per dag trainen gedurende twee jaar?! Dat haal ik in de verste verte niet.  Op dit moment probeer ik zoveel mogelijk intensief sprint- en intervalwerk te doen, gecombineerd met langere trainingen. Maar niet meer dan 4 trainingen per week, 1,5 a 2 uur. Dat moet de komende tijd wel meer worden. maar pas vanaf maart en tegen het einde van de rit worden de trainingsuren en -afstanden echt extreem (vier uur en meer). En als je er eenmaal in zit lijkt ook dat niet meer extreem.

Tuesday 2 November 2010

'Scheepvaart is Kanaalzwemmers zat' (De Telegraaf dd 1 november 2010)

Artikel in De Telegraaf vandaag over het scheepvaartverkeer dat de zwemmers in het kanaal zat zou zijn en vraagt om strikte regulering (klik hier voor het artikel. Ook een artikel met meer links of de BBC, klik hier).
Het gevaar wordt volgens mij nogal overdreven. Iedere zwemmer wordt begeleid door een boot met een hooggekwalificeerde schipper en voorzien van alle benodigde navigatie- en seinapparatuur. Per dag gaan er gemiddeld zo'n 500 schepen door het Kanaal. In de zomermaanden zijn er gemiddeld ongeveer drie Kanaalpogingen per dag, dus drie extra boten met zwemmers, die aangemeld zijn bij de kustwacht en die je al op vele mijlen afstand ziet op de radar. Bovendien vinden alle oversteken op hetzelfde traject plaats: tussen Dover en Calais. Men doet alsof er maar raak gezwommen wordt, maar niets is minder waar.

Maar ik wist van de groeiende tegenstand: mijn beoogde schipper Paul Foreman had het er al over toen ik hem afgelopen zomer telefonisch sprak, maar hij sprak vooral van de Britse kustwacht die kritischer begon te worden. Kanaalpogingen vanaf de Franse kust zijn inmiddels al verboden, al mag je er nog wel aankomen (of keren, als je een dubbele oversteek doet).

Bij mijn beste weten is er in 135 jaar Kanaalzwemmen nog nooit een aanvaring met een zwemmer of een begeleidingsboot geweest. Misschien wel eens close calls, maar dan toch niet alleen met Kanaalzwemmers? Hoeveel plezierjachten laveren er wel niet tussen die 500 schepen door? Ik kan me niet voorstellen dat de Britten, met hun voorliefde voor excentrieke tradities, zo'n prachttraditie als het Kanaalzwemmen de nek zouden omdraaien.

Saturday 30 October 2010

Emoties en zo

A. en ik hadden vanavond eigenlijk een verjaardagsfeestje van de vrouw van de Zwitserse ambassadeur, maar hadden geen zin meer om nog te gaan na een eerste dag retraite en een avond Halloweenviering met de vier kinderen (de jongste drie fraai uitgedost) op de Amerikaanse school. A. ligt dus nu net als de kinderen lekker te slapen, ik zit 's avond laat, met een lekker glas rijstwijn (een soort thuisgestookte sake die onze werkster, van de niet-islamitische Garo minderheid, van haar vakantie voor me had meegenomen), dit stukje te schrijven. Straks nog wat lezen in mijn biografie van Churchill. Dit zijn, met het avondeten met de kinderen, de mooiste uren van de dag.

De weekendcursus met de Australische monnik uit Nepal, Lobsang Namgyel (zijn aangenomen naam), gaat over 'afflictive emotions', emoties die je perspectief en kijk op de wereld negatief beinvloeden. Boosheid, jaloezie, trots (de verkeerde soort trots dan), e.d zijn maar enkele voorbeelden - de Boeddha onderscheidde er niet minder dan 84.000!
Namgyel's aanpak is bui-ten-ge-woon toegankelijk, misschien wat te populariserend voor mij, maar in het algemeen zeer succesvol, ook bij de circa 30 mensen die op dit onderricht in een flatje zijn afgekomen. Misschien door mijn academische achtergrond als klassiek filoloog en filosoof (hoewel al weer een hele tijd geleden) vind ik het ook leuk om meer theoretisch en teksthistorisch in die dingen te duiken (Shantideva's 'Way of the Bodhisattva' bijvoorbeeld). Maar in populariserende vorm of anderszins, ik ben de afgelopen jaren steeds meer waardering en genegenheid gaan voelen voor veel van de boeddhistische psychologie, die over het algemeen praktisch en common sense is (op het concept van reincarnatie (en karma) na, waar ik zelf geen snars van geloof - dit in tegenstelling tot A. en de kinderen, voor wie reincarnatie vanuit hun hindoeistische achtergrond gefundenes Fressen is). Sommige boeddhistische principes probeer ik in mijn werk en leven toe te passen, al blijft de discrepantie tussen nobele beginselen en de realiteit en druk van het dagelijkse werk spanning opleveren.

Ik was bekaf, door veel stress en de nodige afflictive emotions op het werk deze week (ik heb met name nogal een keel opgezet naar het hoofdkwartier toe de afgelopen weken - overigens naar collega's die ook hun uiterste best doen), en merkte dat zodra ik me na een uur onderricht wat kon ontspannen en de lesstof wat tot me begon door te dringen. De intensieve zwemtraining deze week zal ook meegespeeld hebben - ik begon in te soezen. Ik ben tijdens de lunchpauze er even tussenuit gepiept om thuis een uurtje te dutten. Da's nog altijd beter dan de vorige retraite, toen ik tijdens een meditatieoefening stiekem in een belendende kamer ben gaan liggen pitten. Niemand heeft er wat van gemerkt - veel mensen mediteren met hun ogen dicht  ;-), maar A. geneerde zich dood toen ik 't haar vertelde. Hopelijk blijf ik morgen de hele dag op de been.

Waarom negatieve emoties op het werk? Grote dossiers, met in potentie en op termijn een impact op het leven van tienduizenden, misschien honderdduizenden mensen (en in een enkel geval vele miljoenen, maar het voert te ver om dat allemaal toe te lichten hier), moeten door een grote bureaucratische machine geduwd worden. Daar ben ik maar een radertje in, maar een radertje dat veel herrie maakt en soms sneller probeert te draaien dan de andere wieltjes (geen fraaie beeldspraak, ik weet het). En dat gaat soms van 'au'.

De keuze tussen respect en 'loving kindness' (liefhebbende vriendelijkheid) voor anderen en hun werk enerzijds, en de wil (en verantwoordelijkheid) om door te duwen en dingen te versnellen anderzijds, levert spanningen op die me soms zwaar vallen. Ik vond het geruststellend om vandaag, in dialoog met Namgyel, te beseffen dat 'harsh speech' aanvaardbaar kan zijn zolang de motivatie erachter goed is. Dat laatste hoop ik dan maar, maar ik denk eigenlijk van wel. Natuurlijk heb ik misplaatste momenten van trots of een net iets te gestreeld ego om een bureaucratische overwinning, en daarentegen oprechte ergernis, soms woede, wanneer de dingen niet gaan zoals (ik vind dat) het moet; maar ik slaag er geloof ik redelijk in om het grote verband en het uiteindelijke doel in het oog te houden: meer, betere en directere actie voor de allerarmsten, en het onderste uit de kan halen met de beperkte middelen waarmee we werken: zo'n 100 miljoen euro per jaar (lijkt veel, maar is het niet als je naar de noden kijkt).

Na 7300 en 7000 meter op maandag- en dinsdagochtend heb ik er op woensdagavond nog een 8000 meter uitgeperst, gewoon ruim twee uur continu doorpeddelen (borstcrawl). Nogal saai, maar zonder pijn in nek of rug (alleen een beetje stijfheid nadien), en eigenlijk ieder dag wat gemakkelijker, wat een prettige verrassing was. De vierde aflevering is er simpelweg niet meer van gekomen deze week, maar ik ben verder wel tevreden. De komende weken weer op intensiteit trainen, iets minder lang, maar meer sprint, interval en variatie in de slagen.

Coach Marcel van der Togt heeft naar de trainingsopzet gekeken die ik voor periode tot augustus heb opgesteld (met name de opbouw van de maandpieken), en zijn zegen gegeven, al valt er nog veel op details te sleutelen. We moeten ook nog samen nadenken over een 'koudwaterstage' in april of mei, en ik spreek hem daarover komende zondag. De kosten spelen ook een rol: Malta, Turkije, of misschien maar gewoon wachten tot ik weer in NL ben? Marcel heeft ook een ander spectaculair idee, daar schrijf ik misschien nog over zodra ik het heb verwerkt.

Ik heb van Teunie van de blog Eenvoudig leven een fantastische e-mail met een marketingidee voor mijn Kanaalproject ontvangen, en die enorm gewaardeerd. Sommige mensen blijven maar geven: naast het bestieren van een 12-koppig gezin en het bijhouden van een bijzonder succesvolle blog heeft Teunie tijd om anderen van advies te voorzien! Teunie bedankt, ik antwoord je nog, maar ga nu slapen!


Tuesday 26 October 2010

Halverwege de oktober maandpiek

Tweede dag van mijn vier-dagen-piek: gisteren 7300 meter, vandaag 7000 meter, door een iets vertraagde start iets minder dan de geplande 7500 maar een kniesoor die daar om maalt. Gisteren sloeg de hooikoorts toe, ik was een en al snot en dikke ogen, wat een ellende! Met lokale geneesmiddelen (Fenadin) is het redeljk te onderdrukken. Vanochtend ging het zwemmen opmerkelijk genoeg beter dan gisteren, terwijl ik door de hooikoorts de grootste ellende verwachtte. Nog twee dagen moordend vroeg opstaan, en dan weer effe rust.

Ik heb mijn vorige post over mijn veldbezoek uitgebreid met flink wat foto's, die een aardig idee geven van het land en wat we doen hier.

Sunday 24 October 2010

Drie dagen in het veld

(Let op: aan dit bericht heb ik later foto's toegevoegd. De tekst gaat door onder de foto's!)
Ons vervoermiddel op de heenweg.

Meteen na ons familietripje naar Maleisie heb ik de afgelopen woensdag tot en met vrijdag doorgebracht in het zuiden van Bangladesh op een field trip met de ambassadeur en drie andere collega's van de EU Delegatie. 

In die regio heeft in mei vorig jaar de cycloon Aila een groot deel der landerijen onder water gezet. Hieronder een paar foto's om een indruk te geven van de gevolgen:




Een desolaat landschap: tot anderhalf jaar geleden waren hier
groene rijstvelden zo ver het oog reikt, nu alleen modder.
 
Anderhalf jaar na de storm!

Geen doorgaand verkeer: een verwoeste dijk

De lokale school, een madrassa, is onbruikbaar geworden.

Woning met aarden wal om het water letterlijk buiten
de deur te houden.
  
Zolang de landerijen overstroomd zijn, kampeert de bevolking
op de dijken in geimproviseerde woningen. De hokjes zijn latrines.
De dame op de voorgrond wast haar kind in het niet al te schone water.
 
Geimproviseerde hutten op een dijk.


Oud en ziek in een hutje, verdreven door het water

Wij, de EU, en anderen, zijn er een aantal noodhulp- en ontwikkelingsprogramma's gestart, ter plaatste uitgevoerd door Bangladeshi en internationale organisaties. 

De noodhulp is simpel: nieuwe huisvesting, van stalen golfplaat en steviger verankerd m.b.v. betonnen palen. 

Nieuwe huisvesting betaald met EU noodhulp.
De aarden verhoging moet ervoor zorgen dat
bij een volgende overstroming het huisje bewoonbaar blijft.
Deze verhogingen worden ook in andere projecten in Bangladesh
(m.n. voor de strijd tegen de gevolgen van klimaatverandering)
veel toegepast.

Stevig(er) verankerd
Ook wordt er voedselhulp gegeven (30 kg rijst, 5 kg linzen, 2 liter olie, 1 kg zout per familie per maand) om te overleven tot de landbouwgronden weer begaanbaar zijn en er weer rijst en andere gewassen verbouwd kunnen worden.  

Voedselhulp wordt per boot aangevoerd.
 
Op weg naar de
voedseluitdeling. In de verte de rij.
 
In de rij voor voedseluitdeling


Voedselhulp is eindelijk bij de begunstigde.
De ontwikkelingshulp is wat uitvoeriger, en bestaat erin mensen uit de allerarmste huishoudens, vaak vrouwen (gescheiden, verlaten, verstoten, of weduwen), aan het werk te zetten aan de beschadigde dijken en wegen en hen zo wat tijdelijk inkomen te verschaffen.  
Twee vliegen in een klap met cash-for-work activiteiten: essentiele
infrastructuur wordt hersteld, en de brodeloze bevolking kan wat
verdienen. Hun productiviteit is indrukwekkend: 1000 personen legden in twee
maanden zo een dijk van 2,5 km aan!
 
In gesprek met een groep rijstboeren.
Stoer volk, keiharde werkers.
 
Zo horen de velden eruit te zien! Introductie van verbeterde
rijstsoorten met hogere opbrengst. Ik heb door mijn werk veel
bewondering en waardering gekregen voor het werk van
landbouwwetenschappers.

Voorts wordt de gelegenheid te baat genomen om via getroffen boeren nieuwe rijstsoorten te introduceren die een veel betere opbrengst per hectare geven (soms tot wel 2,5 keer zo veel, wat gigantisch is). Andere boeren in de omgeving nemen deze rijstsoorten daarna over, wat een enorm verschil maakt voor de voedselzekerheid in de regio en het hele land.   
 
EU hulp heeft haar geholpen zelf
een winkeltje te beginnen.
De inkomsten zijn genoeg om
haar en haar gezin uit de
ergste armoede te helpen.

Ook worden eenmalig IGA's (income generating assets - inkomen genererende  kapitaalgoederen) geschonken, zoals een paar geiten, een vrachtriksha, een naaimachine, etc., om mensen die werkelijk alles verloren hebben toch weer de mogelijkheid te bieden zelf de kost te verdienen.

Met wat training en een naaimachine
verdient deze dame nu
genoeg om haar gezin te onderhouden.
Geen vetpot,
maar de waardigheid is terug.
In andere projecten in iets minder nijpende omstandigheden combineren we deze elementen met training. Daar laten we de allerarmsten (denk aan max. 1 karige maaltijd per dag) een jaar lang aan eenvoudige infrastructuur (meestal verhoogde wegen, maar soms ook schoolpleinen, dijken, etc.) werken zodat ze een tijdje een vast inkomen (1 a 1,5 euro per dag; dat is zo'n beetje het bestaansminimum hier) hebben.  Een deel van dat inkomen wordt verplicht gespaard. Door het jaar heen krijgen de deelnemers door scholing een beter idee van hun talenten en interesses en worden ze getraind in eenvoudig ondernemerschap en in de vaardigheden die ze in de volgende fase nodig hebben (geiten of pluimvee houden, naaien, eenvoudig boekhouden, etc.). Aan het einde van de rit schaffen ze met hun spaargeld kapitaalgoederen aan zoals (pluim)vee, een naaimachine, wat winkelinventaris etcetera  waarmee ze hun eigen inkomen kunnen gaan genereren. Deze aanpak werkt  uitstekend en heeft al vele tienduizenden mensen en hun gezinnen duurzaam uit de ergste armoede weten te trekken. Dat betekent concreet bijvoorbeeld: van 1 maaltijd naar drie maaltijden per dag, en de kinderen naar school.

Het werk aan de kleine infrastructuur, zoals op de foto's hierboven, kan handmatig worden uitgevoerd. Het is niet helemaal duidelijk waarom de breuken in de grote dijken, die zwaar materieel vereisen, na 18 maanden nog niet gerepareerd zijn door de regering, die zegt problemen te hebben bij de aanbesteding van de contracten. Ik denk er het mijne van, maar houd dat maar voor me. Maar het snijdt me door de ziel om te zien hoe de mensen van hun land zijn verdreven en in de grootste misere in hutjes op de dijken wonen, wachtend tot de tergend traag opererende overheidsdiensten eindelijk in actie komen. Ze vragen niet om aalmoezen, ze willen alleen maar aan het werk op hun land.
 
De ambassadeur en ik hebben het warm tijdens een ontmoeting met
lokale autoriteiten. Een behulpzame politieman wuift ons koelte toe!

Zwemmen lijkt na het bovenstaande maar bijzaak, en dat is het natuurlijk ook. Niettemin gaat ook dat door: na twee weken bijna geen training gisteren een pittige 6 km training gedaan, erg gevarieerd, alle vier de slagen. Door drie dagen field trip in de auto op soms slechte wegen en in speedboten ben ik met een zeurende rugpijn teruggekomen. Vanochtend niet gezwommen maar tussen 6.30 en 7.30 op hoog tempo gewandeld in Gulshan park om de benen wat extra werk te geven en te kijken of ik van de rugpijn af kan komen. Rennen gaat niet, teveel last van m'n achillespezen, maar op flink tempo wandelen gaat ook. Het was er druk. Ik was de jongste, en ook de fitste. Veel welvarende en bebuikte Bangladeshi businessmen. Ook vrouwen in traditionele Bangladeshi dracht, met gympen eronder, vrolijk keuvelend in groepjes. Er liep zelfs een, aan haar tempo te zien, bejaarde dame volledig bedekt in burka en op slippers haar rondjes.

Deze week = piekweek. Vier sessies van 2 uur of minstens 7 km op vier achtereenvolgende dagen. Eigenlijk wilde ik die in en rondom het komend weekeinde doen, maar dan nemen A. en ik deel aan een heuse boeddhistische mini-retraite van twee dagen (van 8 tot 15 uur) met een (Australische) lama (Lobsang Namgyel van het Kopan klooster in Nepal), in een flatje in Dhaka. We hebben het al eens eerder gedaan, toen met een heuse speciaal ingevlogen Tibetaanse monnik, en vonden het een erg leuke en leerzame ervaring. Het betekent ook dat het zwemmen in de dagen ervoor plaats moet vinden van 5h30 tot 7h30 's ochtends, wat ik bepaald geen lolletje vind.

Saturday 16 October 2010

Maleisiƫ


Bekendste highlight in KL: de
Petronas Twin Towers
 Onze tweede dag in Kuala Lumpur zit erop. Ook Aziƫ, maar dan mijlenver voor op Bangladesh.

De contrasten zijn hier groot: minirokken naast burka's, en dat zal de enorme diversiteit van de maatschappij (en de inherente problemen) wel weerspiegelen, al komen we daar met zo'n kort tripje natuurlijk niet het fijne van te weten. M. zweert dat hij gisterenavond twee vrouwen in burka in een auto uit flesjes bier zag drinken. Ik waag dat te betwijfelen, al heb ik zelf wel verbaasd staan kijken naar een andere vrouw in zwarte burka hand in hand en zeer verliefd en gezellig kletsend aan de wandel met - neem ik aan - haar echtgenoot. Toch niet helemaal het norse verhaal waar je het eerst aan denkt bij burka's, al blijft het een vervelend gezicht.

Vandaag voor het eerst weer getraind: een uur cardio (lopen en fietsen) in de fitnessruimte van het hotel. Het zwembed is toch rechthoekig, maar nog geen 20 meter en te vol deze middag.

Thursday 14 October 2010

Woensdag 13 oktober 2010

Na mijn 10km training afgelopen zaterdag nog niet aan training toegekomen deze week. Een combinatie van enorme drukte op het werk, te moe om om 4.45 uur 's ochtends uit bed te komen, en protesten van de kinderen, vooral T. , tegen A.'s en mijn afwezigheden 's avonds deze week. Bestuurswerk voor de Amerikaanse school kostte ook meer tijd dan gebruikelijk. Nu kan ik me het nog veroorloven om eens een paar dagen training te laten schieten, maar in de loop van dit trainingsjaar jaar zal ik mijn agenda (en hoofd) moeten leegruimen om aan het echte zware en omvangrijke trainingswerk toe te komen.

Morgen vertrekken we voor een paar dagen verlof naar Maleisie, met een bevriend Amerikaans gezin. Van zwemmen zal wel niet veel komen, het hotel heeft volgens mij alleen een 'speel'-zwembad, maar ook goede fitnessfaciliteiten, dus kan ik toch wat doen. Verder even een paar dagen lekker uitbollen met de kinderen, daar waren we wel aan toe.

Net gezien dat marathonzwemmer Marcel Stroet (3x IJsselmeer, en een van de snelste zwemveteranen van Nederland), een 100x100 training in Beverwijk organiseert (10 km intervaltraining, 100 sprintjes van 100 meter). Daar was ik wel graag bij geweest, zeg, ook om weer eens wat andere NL langeafstandszwemfanatici te ontmoeten. Hopelijk is er in de Kerstvakantie ergens iets vergelijkbaars.

Mijn eerste column voor het Brabants Dagblad is af en geaccepteerd door de redactie. Minder dan 300 woorden, en dat komt echt heel nauw. Echt leuk om te blijven schaven aan zo'n tekst tot ie precies goed is (hoop ik dan maar) en precies de juiste lengte. Er komt ook een leuke foto bij, van spelende kinderen in het water, genomen in het kader van een van onze projecten hier.

Hoera voor de Chileense mijnwerkers! Nr. 17 is net bovengekomen terwijl ik dit schrijf. 

Saturday 9 October 2010

Eerste echte trainingsweek: >20 km

Het zwembad van de Amerikaanse
School in Dhaka
Ik ben opgelucht: ondanks darmklachten en grieperigheid de afgelopen week en hooikoorts dit weekeinde, heb ik niet alleen mijn doel voor deze week (zon-za) gehaald, nl. > 20km,, maar vandaag zelfs zonder problemen weer eens een echt lange training kunnen doen. Ik heb 10 km gezwommen (400 banen, voor de niet specialisten), eerst 3 km continu binnen 45 minuten, daarna 7 x 1 km met steeds een minuutje rust ertussen. Dat betekent dat ik op dit moment ondanks alle ziekte en antibiotica de laatste tijd toch beter in vorm ben dan een jaar geleden rond deze tijd. Er blijkt een solide basis te liggen, en dat geeft de burger moed, zeker met het oog op de veel zwaardere trainingsbelasting die er tot augustus 2011 nog gaat komen. Door een paar eenvoudige aanwijzingen van coach Marcel van der Togt afgelopen augustus houd ik mijn armen nu weer meer gebogen bij het doorhalen, wat duidelijk minder zwaar is voor de schouders, en ik besteed veel aandacht aan het maximaal uitduwen, vooral met de rechterarm. Aan tweezijdig ademhalen ben ik nog niet echt serieus gaan werken. Ik zie er ook tegenop, omdat het de balans uit mijn slag haalt en ik daardoor makkelijker buiten adem raak. Ook ben ik eraan gewend geraakt om om de twee slagen adem te halen, wat vaker is dan andere langeafstandszwemmers, die meestal om de drie slagen adem halen. Het grootste nadeel is nu wel dat mijn slag door het uitsluitend links ademen asymmetrisch is, wat bij langere afstanden tot allerlei fysieke problemen kan leiden. Mijn nek was wat stijf na de training, en ik weet op basis van de ervaringen van het afgelopen jaar dat het bij piektraingen straks echt pijn gaat doen. Bovendien kunnen de wind en de golven straks ook van links (Noord-Oost) komen en loop ik het risico veel Kanaalwater te slikken als ik niet rechts leer ademhalen. Dit technische aspect gaat dit jaar een van mijn grootste uitdagingen worden: hoe leer je een veertig jaar oude gewoonte af?

Coach Janice en ik
Vrijdag na de training hebben we met mijn Masters-cluppie afscheid genomen van onze zeer geliefde coach, de Australische Janice. Ze moet terug naar down under vanwege ernstige gezondheidsproblemen, dus een trieste ondertoon had het afscheid wel. Maar ook gelachen: als afscheidcadeau kreeg ze o.m. een sjieke parelketting (locaal geproduceerd) met een trainingsfluitje eraan, geen gezicht, maar oerkomisch natuurlijk!

Ben begonnen aan mijn stukje voor het BD, dat woensdag a.s. af moet zijn. Door de beperkte lengte (max 400 woorden) kan ik niet zo lekker weg leuteren als in mijn blog. Ik zit me voortdurend te bedenken wat de ca 16.000 abonnees van de editie Oss en omstreken nu eens interessant zouden kunnen vinden. Uiteraard spelen net als in mijn blog de beperkingen die mijn werk als diplomaat me oplegt, ook een rol, en moet ik een beetje verstandig zijn in de dingen die ik verkies te zeggen over dit land.

Thursday 7 October 2010

Radiostilte

Twee weken geen kik gegeven, zo hou je natuurlijk geen lezers vast!

Na de twee weken malaise van onlangs was het gisteren weer plotseling raak: diarrhee en zere spieren, de moed zonk me in de schoenen. Gelukkig ging het vandaag wel weer. Het trainen komt weer langzaamaan op gang, maar de grote volumes moeten nog komen. Het zou al mooi zijn als ik deze week 15 km haal. De antibioticakuur die ik onlangs heb gevolgd heeft flink in mijn conditie gehakt. Ik ben overigens begonnen met het ontwerpen van een trainingsschema tot volgend jaar augustus, en zal daar binnenkort meer over schrijven. Er zitten in ieder geval een aantal zeer zware piekweken in, met in april en mei volgend jaar trainingsvolumes van 50 tot 70 kilometer!

De vorige week draaide vooral rond M.: eerst klachten van zijn leraren over de belabberde kwaliteit van zijn huiswerk, vervolgens zelfs een beschuldiging van plagiaat die ik nogal kwaad en met succes heb weersproken (hij had een geparafraseerd artikel inclusief naam van de auteur via e-mail ingeleverd als huiswerk: sloppy, maar geen plagiaat), en tenslotte flikte hij het tegen ons uitdrukkelijke verbod in om in zijn eentje tijdens het spitsuur door het verkeer van Dhaka naar huis te fietsen! Voor dat laatste vergrijp wordt zijn fiets een maand lang aan de ketting gelegd, met de verzekering dat de fiets bij opbod wordt verkocht als ie het nog eens doet. Ook word hij deze dagen door ons strakker aan de lijn gehouden met zijn schoolwerk, dit alles tot zijn grote ontevredenheid, al begrijpt hij het wel. Toch moet ik stiekem wel om hem lachen: die stunt met zijn fiets had hem wel een 'thrill' gegeven zei hij... Benieuwd waar hij over 10 jaar zijn thrills gaat zoeken...

Met het Brabants Dagblad is alles rond: ik schrijf met ingang van oktober een korte maandelijkse column over mijn belevenissen in de aanloop naar mijn Kanaalovertocht. Ik moet de eerste column voor eind volgende week inleveren.

Friday 24 September 2010

Zomaar drie verdrinkingsgevallen uit de krant van vandaag

Een van de bekendste Engelstalige kranten in Bangladesh, de Daily Star, schreef vandaag over drie verdrinkingen die afgelopen zondag en maandag in nabijgelegen plaatsen plaatsvonden: twee kinderen en een volwassene. Toen ik het artikel las besefte ik dat alledrie de gevallen elk op hun manier exemplarisch zijn voor de gruwelijke aantallen verdrinkingsdoden in dit land: 2 kinderen ieder uur, en een mij onbekend aantal volwassenen. In plaats van statistieken, wil ik deze keer de drie slachtoffers bij naam aan jullie voorstellen:

  • Babul Islam, een 40 jaar oude concierge van een middelbare school, was zijn voeten aan het wassen in een van de ontelbare vijvers die Bangladesh rijk is (gegraven om grond rondom te verhogen en dijken te bouwen; gebruikt voor het kweken van vis, de was, en om te baden) toen zijn sandaal in het water viel. Hij verdronk toen hij de vijver instapte om de sandaal pakken. Hij had nooit leren zwemmen. Ik weet niet of Babul Islam een gezin achterliet, maar acht dat wel waarschijnlijk. Zo ja, dan is op basis van de gebruikelijke gang van zaken in dit land te verwachten dat zij met het wegvallen van de kostwinner veroordeeld zijn tot (nog diepere) armoede, met alle sociale consequenties vandien: schoolgaande kinderen mogelijk van school, kinderarbeid om als gezin het hoofd boven water te houden, vroege (nog vroegere) uithuwelijking, enz., dus een nieuwe generatie die niet uit de armoedeval zal geraken;

  • Raisa Rana, een ondernemende peuter van 17 maanden, ging binnenshuis op onderzoek uit toen haar familieleden even niet opletten, en viel in een emmer water, waarna ze verdronk.

  • Sohel Chowdhury, een jochie van 8 jaar, verliet 's ochtends het ouderlijk huis om te gaan spelen in zijn dorp. Rond het middaguur werd zijn lichaam gevonden in een vijver in de buurt. Is hij erin gevallen, of is hij alleen gaan zwemmen? In ieder geval was hij niet in staat om op eigen kant de kant te bereiken.
Dit is veel minder dan het topje van de ijsberg. Over verdrinkingen publiceren de kranten in Bangladesh niet zo veel als over de talrijke en meer spectaculaire verkeersongevallen, en daarom viel dit berichtje me op. Behalve om schokkende statistieken gaat het ook om diep tragische individuele gebeurtenissen, iedere keer opnieuw. Het mooie is echter dat er met relatief eenvoudige middelen iets aan te doen is.

De redenen voor de ongelukken die ik hier heb aangehaald zijn divers: in het geval van Raisa was haar familie even niet alert, en dat kan iedere ouder overkomen. Zwemlessen zouden haar niet hebben geholpen. Maar door mensen voor te lichten over de gevaren van zoiets ogenschijnlijk onschuldigs als een emmer water op de grond (in plaats van op een tafel) kun je dergelijke gevallen verminderen. Hele basale zwemlessen zouden de dood van Babul en Sohel zeer waarschijnlijk wel hebben kunnen voorkomen .
Het CIPRB, dat ik met mijn Kanaaloversteek en deze website wil steunen, werkt op beide fronten: zwemlessen vanaf 4 jaar, en tevens voorlichting voor de hele gemeenschap, niet alleen over de gevaren van water, maar ook van vuur, gif, verkeer, etcetera. Doe me een plezier en ga even kijken op hun website, of bekijk even het filmpje!

Sunday 19 September 2010

Man zonder ledematen zwemt Kanaal over

Niet te geloven: man zonder ledematen zwemt Kanaal over! In 13,5 uur, nog snel ook. Onaards, zo'n wilskracht.

A. en ik blijven in de lappenmand, hoewel we wel tot enige activiteit komen. A. heeft zich vanochtend naar een taaltest op de British Council begeven, en gaat vanaf woensdag tot mid-november een intensieve cursus volgen om haar Engels naar nog hoger niveau te tillen. Ze is echter op haar tandvlees teruggekomen (door het verkeer lang in de auto gezeten) en heeft de rest van de dag in bed gelegen.
Ikzelf heb de hele dag gewerkt, maar met toenemende rillingen, een licht gevoel in het hoofd, en moe. Mijn geplande dienstreis van vijf dagen naar Jakarta afgezegd op zeer indringend advies van onze huisarts, een Brit, die een ongelooflijke hoeveelheid tijd aan ons besteedt.
Hij heeft er nog steeds niet de vinger op kunnen leggen wat ons mankeert: gezien de negatieve uitslag van onze bloed- en urinetesten denkt hij nu minder aan knokkelkoorts dan aan een vorm van buiktyfus of paratyfus, gematigd doordat we er enige bescherming tegen genieten door eerdere vaccinaties. In afwachting van de uitslag van een bloed- en faeceskweek gaan we morgen allebei beginnen met een antibioticakuur. We hebben geen idee wat er gaande is, maar vertrouwen maar op zijn advies.

Buiktyfus zeg, het moet niet veel gekker worden, al is het net zo'n mooie aanwinst voor ons lijstje tropische ziekten als knokkelkoorts. Alle gekheid op een stokje: het ondermijnt de moraal wel, zo'n week lang samen ziek. Voor de kinderen is het ook niet leuk, twee van die zombies in huis, al sprongen schatten van vrienden dit weekeinde bij en hebben ze de drie jongsten een dag onder hun hoede genomen terwijl wij ziek lagen te zijn.

Toch valt er ook wel wat te (grim-)lachen: A., bang voor prikken, kneep 'm zo voor het voornemen van de arts laatst om haar aan een infuus te leggen als ze niet beter zou hydrateren dat ze diezelfde avond en nacht tegen heug en meug vijf liter glucose-zoutoplossing naar binnen heeft geworgd. Vijf liter! Dat lukt mij niet eens met bier!

Friday 17 September 2010

Knokkelkoorts?

In de serie 'rottige tropische ziekten' van de familie, deze keer: dengue fever of knokkelkoorts.

Eerdere ervaringen betroffen malaria (dochter T. 2 keer, ikzelf 5 keer); bilharzia (ik 1 keer, mijn longen vol parasieteneitjes); en veruit de smerigste: botfly (Dermatobia hominis - een onder de huid groeiende larve van een soort horzel, die er als een made uit komt gekropen. Medisch niet erg alarmerend, maar walgelijk natuurlijk - R. en G. elk een keer). Allemaal opgedaan in de Centraalafrikaanse Republiek. Tot nu toe leek Bangladesh mild voor ons.
Botfly: horzellarve breekt
uit door de huid. Misselijkmakend
als je het bij je eigen kind ziet, maar
verder vrij onschuldig.
Deze keer lijkt A. echter aan de beurt. Ze is al vier dagen goed ziek en de dokter vermoedt dengue fever. Bijna 40 graden koorts, zere botten en spieren, en licht uitgedroogd. Ze moet nu een suiker-en-zout oplossing drinken die ook wordt gebruikt voor cholera-patienten. Als ze niet meer gaat drinken 'suggereert' de dokter dat ze aan een infuus moet.

Ikzelf ben ook al een paar dagen niet lekker: rillingen, diarree en bek-en bekaf, al is het minder spectaculair knock-out dan A. Mijn korte training op 12 september was al een indicatie: ik was moe en had ook geen zin in meer. Ik heb dinsdag, gisteren en een groot deel van vandaag op bed doorgebracht, waar A. dus al lag. Ook licht uitgedroogd volgens de dokter, dus ook ik ben aan de suiker-en-zout oplossing. Die is niet erg lekker, maar ik heb er niet zo'n moeite mee als A. en klok gemakkelijk een halve liter in een keer weg. Zij doet het met kleine slokjes, wat de walging nog erger maakt. Ik heb haar er natuurlijk op gewezen dat mijn jarenlange en zorgvuldig onderhouden expertise met bierdrinken nu goed van pas komt, maar ze was er niet erg van onder de indruk :-(

Vandaag zijn er voor ons beiden bloed en urinetests uitgevoerd, morgen weten we hopelijk wat er precies aan de hand is. Komende zondagavond moet ik voor vijf dagen naar Indonesie voor het werk, maar ik twijfel of ik in deze vorm wel moet gaan.

Van trainen is dus niets gekomen, al ben ik vanochtend een half uurtje met M. naar het zwembad gegaan om wat sprintjes te oefenen voor zijn schoolwedstrijd morgen. Ik zwom er een beetje naast. Met een paar eenvoudige aanwijzingen ging zijn 50 meter vrij drie seconden sneller. Het intensieve trainen met het schoolteam van de laatste weken (5 keer per week) werpt zijn vruchten af: zijn techniek en snelheid zijn duidelijk vooruitgegaan, en hij lijkt het nog steeds leuk te vinden.

Monday 13 September 2010

Thank you AISD!

Voor het eerst sinds lange tijd weer eens 's ochtends vroeg (6 uur) in het water gelegen. Niet omdat ik dat zo leuk vind, maar omdat zoonlief zijn wiskundehuiswerk voor vandaag tijdens de Eidvakantie in zijn kluisje had laten liggen en dit vanochtend op school moest maken. Ik heb hem naar school gebracht en ben toen maar weer eens een ochtendtraining gaan doen, een kleintje dit keer: 2 km. In tegenstelling tot wat je misschien zou denken vind ik er niet veel aan om me 's morgens vroeg al zo in te spannen, maar je ontkomt er op een gegeven moment niet aan als je veel kilometers moet maken. Voordeel is wel dat je al voor achten klaarwakker op het werk bent, en al het nodige werk gedaan kunt hebben tegen de tijd dat de meeste collega's arriveren. Ook bespaar je zo kostbare tijd met het gezin.

Een beetje reclame als dank voor alle medewerking!
Mijn hele Kanaalonderneming staat of valt natuurlijk met de beschikbaarheid van trainingswater, en dat is in Dhaka geen sinecure. Ik ben volstrekt afhankelijk van het zwembad van de American International School, waar nu alle vier de kinderen naar toe gaan. Vorig jaar heb ik alle medewerking gekregen om ook buiten de standaarduren te trainen (met name 's ochtend van 5.30 tot 7.30, i.p.v. de gebruikelijke 6-7: een uur is niet genoeg ). Het schoolhoofd merkte daarbij op dat hij het maar een bedenkelijk 'voorrecht' vond om om 5h30 's ochtends in een zwembad te 'mogen'  liggen, en noemde me goedmoedig een 'nutter', een mafketel. Overigens moest ik wel een legal waiver tekenen, zodat mijn nabestaanden de school niet kunnen suen mocht ik tijdens een van mijn trainingen de geest geven... het blijft tenslotte een Amerikaanse school ;-).

Vanochtend heb ik met het nieuwe schoolhoofd en de nieuwe sportcoordinator gesproken, en ook zij waren bijzonder behulpzaam: ik mag van mijn speciale 'voorrecht' gebruik blijven maken. Thank you AISD!

Sunday 12 September 2010

Overvol

Niet echt een alternatief
voor het zwembad...
Ziezo, ik ben weer van mijn zeepkist afgestapt... ;-)

Wellicht schrijf ik binnenkort zelfs weer eens wat over zwemmen. Deze Eid dagen geen minuut getraind, alleen maar thuis beetje bezig geweest met het gezin, en met een virusje in bed gelegen. Ontdekt dat een mogelijk 50-meter buitenbad in een ander staddeel a. wel 90 minuten rijden is (door het verkeer) en b. op dit moment geen water bevat. Het blijft dus 25-meter baantjes trekken, tenzij ik in de Buriganga ga liggen...

Hier is een interessante serie over Dhaka als ' s werelds snelst groeiende megacity, nu nog 15 miljoen inwoners, voor 2025 wordt verwacht dat het er meer dan 20 miljoen zullen zijn. Moeilijk voor te stellen hoe dat zal zijn, de stad is nu al bijna onleefbaar vol.
Wel zou het helpen als er verkeersregels werden ingevoerd, en politieagenten eens begonnen met verkeersboetes uitschrijven. Niets is zo ongedisciplineerd als het verkeer in Bangladesh. De riksjas en 'babytaxis' zorgen voor veel chaos, maar de bussen zijn het ergst. Op de foto hiernaast is te zien dat de meeste bussen niet bang hoeven te zijn voor nog een krasje. Buschauffeurs in de stad zijn meestentijds jonger dan 18 (goedkoper voor de buseigenaar) en hebben geen rijbewijs. Chauffeur wordt je hier niet door een rijexamen, maar door promotie: van kaartjesverkoper ga je door naar chauffeur! Met een beetje pech zijn ze ook nog gedrogeerd (goedkope amfetaminen, ook gebruikt door riksja wallahs) om hun lange dagen te kunnen volhouden. Het aantal verkeersslachtoffers in dit land is dan ook schrikbarend, en zeer veel dodelijke ongelukken worden door jagende bussen veroorzaakt. Ik ben er laatst nog door een van de weg gedrukt (gewoon geramd!) toen hij bij een stoplicht rechtsaf wilde en ik rechtdoor. Toen ik erachter aan reed om verhaal te halen.... vluchtten de chauffeur en alle passagiers, en stond ik voor een lege bus midden op een druk kruispunt! Meteen een toeloop natuurlijk, en even later kwam de chauffeur teruggeslopen: een jongen van zeker niet ouder dan 16. Wilde midden op straat mijn voeten kussen teneinde om vergeving te vragen (wat ik niet wilde natuurlijk). Een bizarre ervaring.

Vervolgens zou men eens wat moeten doen aan de creativiteit van de elektriciens in Dhaka: alles hangt maar boven de grond, ieder voegt er zijn eigen bedrading aan toe, en regelmatig wordt er wat losgetrokken door passerend verkeer - de foto geeft een idee. Soms worden voetgangers geelektrocuteerd door loshangende draden. Ik moest laatst M. nog wegtrekken toen we naar huis wandelden en hij tegen een loshangende draad dreigde te lopen.