Onze tweede poging, op woensdag, was succesvol. Geen spoor van het verkeersinferno van de vorige dag. Deze keer reisden we met politie-escorte, een van de voordelen/nadelen wanneer je op de winkel moet passen en daarmee de ambassadeur vervangt. Voordeel omdat je wat vlotter door het verkeer komt, en er een plaatsje wordt vrijgehouden op een keurig wachtende veerboot. Het blijkt ook nadelen te hebben: een van de chauffeurs van de elkaar per district aflossende politieploegen remde steeds zeer abrupt voor de verkeersdrempels die er aan het begin en het eind van ieder dorp liggen - vaak ongemarkeerd. Een dozijn keren ging dat goed, de dertiende keer niet, en knalde ik ondanks heftig remmen achter op de politiebus. Niemand gewond, maar de voorkant van ons oude busje was fors beschadigd, de ruit ontzet en gebarsten (gewoon drie dagen me doorgereden) etc. Risico van het vak. Nog meer risico: op de terugweg door een jakkerende inhalende buschauffeur bijna van de weg gedrukt!
Met de twee gezinnen 3 nachten overnacht bij de NGO Rishilpi, 35 geleden opgericht door Enzo en Laura Falcone (ex-monnik en ex-non, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan - na uittreding 12 jaar gewacht op dispensatie van de Paus om te kunnen trouwen). Ze bieden gehandicapte kinderen scholing, therapie en uiteindelijk een beroepspleiding, en hebben daarmee al enkele duizenden mensen geholpen aan een menswaardig bestaan. Enzo en Laura zijn schatten van mensen en waren oprecht blij ons onder hun overige (meest oudere Italiaanse) bezoekers te hebben. We zullen er nog wel terugkeren, het is zo'n oase van rust en gastvrijheid ver weg van de hel van Dhaka.
Ook indrukwekkend: Padre Luigi, die nog verder weg in het achterland een opvang voor meisjes van de Munda minderheid runt om hen te beschermen tegen kinderhuwelijken, en hen scholing en onderdak biedt. Ons bezoek was een grote gebeurtenis voor hen. Luigi is de klassieke koppige missionaris diep in de bush waarvan ik in de Centraalafrikaanse Republiek ook fraaie voorbeelden heb gezien. Van alle markten thuis, eigenwijs en koppig (hij had zichzelf tegen alle doktersadvies in een dag tevoren maar uit het ziekenhuis ontslagen met een nog altijd grotesk gezwollen en gevaarlijk geinfecteerd been door een verwaarloosd wondje), en eeuwig op gespannen voet met de machtsstructuren van de RK Kerk. Het type dat maar het best in het harnas sterft (en dat meestal ook doet) en bij pensionering in Europa al snel zou verpieteren.
Over zijn verhouding tot 'de' kerk vertelde hij ons een mooi verhaal. De Munda zijn een soort aboriginals oorspronkelijk uit Bihar in India, als contractarbeiders (of slaven?) 150-200 jaar geimporteerd door de Britten om de jungle te rooien en klaar te maken voor landbouw. Daarna zijn ze volstrekt vergeten. Ze hebben een eigen geloof dat bestaat uit hindoeisme en animistische elementen. 15 meisjes van de Munda gemeenschap waren een aantal jaren gelden bekeerd door een nabijgelegen christelijke (protestantse) gemeenschap. Dit leverde spanningen op met de eigen gemeenschap, waardoor de vrouwen alle 15 gedurende jaren maar niet aan de man kwamen. Nu zijn kinderhuwelijken iets waartegen Luigi al jaren strijdt, maar een vrouw die niet gehuwd raakt kan in dit deel van de wereld eigenlijk niet overleven, en inmiddels midden twintig werden de 15 natuurlijk al oude vrijsters. Luigo bemiddelde bij de ouderen van de Munda gemeenschap, die aangaven dat de vrouwen weer in genade konden worden aangenomen als ze tot de religie van hun gemeenschap zouden terugkeren en vertegenwoordigers van de Munda-gemeenschap een soort (rituele?) verzoeningsmaaltijd zouden aanbieden. Luigi hielp met beide, door voor de maaltijd (voor 2-300 mensen, wat voor de straatarme Munda families niet is op te brengen) te betalen. Voorts hielp hij de meisjes rap van hun christelijke geloof af, een soort 'ontkeren'' dus.(*) De leider van de naburige christelijke gemeenschap was woedend. De bisschop belde hem echter en zei dat hij het, met moeite, goedkeurde. Waren het echter katholieke bekeerlingen geweest, zei hij, dan zou hij het ten zeerste hebben afgekeurd! Luigo vertelde het smakelijk lachend, en het is duidelijk dat het hem allemaal geen zier kon schelen. Van bekeren lijkt hij sowieso weinig te moeten hebben, hij laat het geloof van de Munda ongemoeid. Sterker nog: hij moet wel een van de zeer weinige missionarissen zijn met een negatieve bekeerscore!
Niet gezwommen dus deze week, maar wat dan nog?
(*) Alle 15 dames zijn inmiddels gehuwd en maken het, de armoedige omstandigheden in aanmerking genomen, uitstekend.
No comments:
Post a Comment