Saturday 27 November 2010

Pittige training goed verlopen

Het multitasken is begonnen, en prompt gisteren een koorrepetitie van T. (9) over het hoofd gezien... Maar over het geheel genomen gaat het wel, al is het maar stil in huis zonder A en de twee jongsten. Die hebben vandaag de crematie van Joop in A'dam bijgewoond.

Tussen de drukte door heb ik gisterenmiddag weer eens een 10 km training kunnen doen, en ik ben wel tevreden met hoe die verliep. Het programma was:
           2000 m vrij,
           10x50 switch (verspringende wisselslag) start op de minuut,
           2000 vrij,
           10 x 50 switch start op de minuut;
           2000 vrij,
           10x50 vrij sprint (tussen 38-40 sec) start op de minuut,
           2000 vrij
           8x50 vrij sprint (tussen 38-41 sec) start op de minuut
           100 m school cool down.
Pittig natuurlijk, maar ondanks een paar pijntjes (linkerschouder, nek, maar gelukkig geen last van de onderrug!) niet eens extreem zwaar, ik had duidelijk nog reserves. Dat is een goed teken.
Helaas lukte het niet om er vandaag nog een lange training aan vast te plakken om er zo een echt piekweekeinde van te maken. Werk, kinderen en vandaag een afscheid van de ambassadeur waar ik een toespraak voor had voorbereid, kosten teveel tijd en zijn nu even belangrijker. Maar zo'n middag de beuk erin zoals gisteren geeft moed.

Wednesday 24 November 2010

Opa Joop

Eergisteren slecht nieuws: Joop/opa Joop, beste vriend van A.'s  moeder en familievriend al zolang A en ik getrouwd zijn, en voor de kinderen een echte (vervangende) grootvader (en zij voor hem echte vervangende kleinkinderen), is op 83-jarige leeftijd overleden in Amsterdam. Het lichaam was al jarenlang op, maar daar leek deze Mokumse rasoptimist goed mee om te gaan. Zij steevaste antwoord als we vroegen hoe het met hem ging was: "Ach, ik mag niet mopperen", terwijl hij dat volgens alle objectieve maatstaven best had gemogen. Een geweldige man, oerbescheiden, aardig, inspirerend in zijn optimisme, gek op de kinderen en onze kinderen op hem. De geest was de laatste maanden echter ook uitgeput, en om eerlijk te zijn denk ik dat hij nu is waar hij al een tijdje wilde zijn, al was hij er ook bang voor.

A. en ik hadden het al langer zie aankomen, en waren dus nauwelijks verrast. Voor de kinderen kwam het echter hard aan, en op zulke momenten loop je hard tegen de beperkingen van je expatbestaan op. A. is vanavond echter naar NL vertrokken met de twee kleintjes R. en G, om op zaterdag namens het gezin Joop's crematie in kleine kring bij te wonen en om haar moeder bij te staan.. Ik blijf met M en T hier tot ons vertrek voor de Kerstvakantie over drie weken: ze hebben nog school, en ik het werk. R en G gaan vanaf volgende week een paar weken in Lith naar school (De Meander). Ondanks de verdrietige aanleiding van Joop's overlijden is dat wel leuk: hopelijk doen ze er ook meer Lithse vriendjes op, net zoals de twee oudsten.

Werk blijft druk, al is de stress iets aan het zakken. Soms moet je tegenslag maar aanvaarden. Maar de spurt naar de finish is hard werken, met enorme druk om jaardoelen te halen. Gelukkig staan we er eigenlijk prima voor.

Mijn botsing met een politie-auto op weg naar Shatkira heeft toch een staartje: een soort vertraagde ractie in mijn nek, die ik dezer dagen nauwelijks kan draaien. Vandaag wel 5 km getraind, niet erg intensief.

De komende weken wordt het multitasken: naast mijn gewone taken in de drukste tijd van het jaar heb ik de extra taken van de ambassadeur, die per 29 november voorgoed vertrekt, en ben ik tijdelijk alleenstaand vader. Heb M & T beloofd dat we het gzellig gaan maken.

O ja, column nummer 2 is inmiddels in het Brabants Dagblad verschenen een paar dagen geleden.

Friday 19 November 2010

De ontkeerder

Onze tweede poging, op woensdag, was succesvol. Geen spoor van het verkeersinferno van de vorige dag. Deze keer reisden we met politie-escorte, een van de voordelen/nadelen wanneer je op de winkel moet passen en daarmee de ambassadeur vervangt. Voordeel omdat je wat vlotter door het verkeer komt, en er een plaatsje wordt vrijgehouden op een keurig wachtende veerboot. Het blijkt ook nadelen te hebben: een van de chauffeurs van de elkaar per district aflossende politieploegen remde steeds zeer abrupt voor de verkeersdrempels die er aan het begin en het eind van ieder dorp liggen - vaak ongemarkeerd. Een dozijn keren ging dat goed, de dertiende keer niet, en knalde ik ondanks heftig remmen achter op de politiebus. Niemand gewond, maar de voorkant van ons oude busje was fors beschadigd, de ruit ontzet en gebarsten (gewoon drie dagen me doorgereden) etc.  Risico van het vak. Nog meer risico: op de terugweg door een jakkerende inhalende buschauffeur bijna van de weg gedrukt! 

Met de twee gezinnen 3 nachten overnacht bij de NGO Rishilpi, 35 geleden opgericht door Enzo en Laura Falcone (ex-monnik en ex-non, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan - na uittreding 12 jaar gewacht op dispensatie van de Paus om te kunnen trouwen). Ze bieden gehandicapte kinderen scholing, therapie en uiteindelijk een beroepspleiding, en hebben daarmee al enkele duizenden mensen geholpen aan een menswaardig bestaan. Enzo en Laura zijn schatten van mensen en waren oprecht blij ons onder hun overige  (meest oudere Italiaanse) bezoekers te hebben. We zullen er nog wel terugkeren, het is zo'n oase van rust en gastvrijheid ver weg van de hel van Dhaka. 

Ook indrukwekkend: Padre Luigi, die nog verder weg in het achterland een opvang voor meisjes van de Munda minderheid runt om hen te beschermen tegen kinderhuwelijken, en hen scholing en onderdak biedt.  Ons bezoek was een grote gebeurtenis voor hen. Luigi is de klassieke koppige missionaris diep in de bush waarvan ik in de Centraalafrikaanse Republiek ook fraaie voorbeelden heb gezien. Van alle markten thuis, eigenwijs en koppig (hij had zichzelf tegen alle doktersadvies in een dag tevoren maar uit het ziekenhuis ontslagen met een nog altijd grotesk gezwollen en gevaarlijk geinfecteerd been door een verwaarloosd wondje), en eeuwig op gespannen voet met de machtsstructuren van de RK Kerk. Het type dat maar het best in het harnas sterft (en dat meestal ook doet) en bij pensionering in Europa al snel zou verpieteren.

Over zijn verhouding tot 'de' kerk vertelde hij ons een mooi verhaal. De Munda zijn een soort aboriginals oorspronkelijk uit Bihar in India, als contractarbeiders (of slaven?) 150-200 jaar geimporteerd door de Britten om de jungle te rooien en klaar te maken voor landbouw. Daarna zijn ze volstrekt vergeten. Ze hebben een eigen geloof dat bestaat uit hindoeisme en animistische elementen. 15 meisjes van de Munda gemeenschap waren een aantal jaren gelden bekeerd door een nabijgelegen christelijke (protestantse) gemeenschap. Dit leverde spanningen op met de eigen gemeenschap, waardoor de vrouwen alle 15 gedurende jaren maar niet aan de man kwamen. Nu zijn kinderhuwelijken iets waartegen Luigi al jaren strijdt, maar een vrouw die niet gehuwd raakt kan in dit deel van de wereld eigenlijk niet overleven, en inmiddels midden twintig werden de 15 natuurlijk al oude vrijsters. Luigo bemiddelde bij de ouderen van de Munda gemeenschap, die aangaven dat de vrouwen weer in genade konden worden aangenomen als ze tot de religie van hun gemeenschap zouden terugkeren en vertegenwoordigers van de Munda-gemeenschap een soort (rituele?) verzoeningsmaaltijd zouden aanbieden. Luigi hielp met beide, door voor de maaltijd (voor 2-300 mensen, wat voor de straatarme Munda families niet is op te brengen) te betalen. Voorts hielp hij de meisjes rap van hun christelijke geloof af, een soort 'ontkeren'' dus.(*) De leider van de naburige christelijke gemeenschap was woedend. De bisschop belde hem echter en zei dat hij het, met moeite, goedkeurde. Waren het echter katholieke bekeerlingen geweest, zei hij, dan zou hij het ten zeerste hebben afgekeurd! Luigo vertelde het smakelijk lachend, en het is duidelijk dat het hem allemaal geen zier kon schelen. Van bekeren lijkt hij sowieso weinig te moeten hebben, hij laat het geloof van de Munda ongemoeid. Sterker nog:  hij moet wel een van de zeer weinige missionarissen zijn met een negatieve bekeerscore!

Niet gezwommen dus deze week, maar wat dan nog?


(*) Alle 15 dames zijn inmiddels gehuwd en maken het, de armoedige omstandigheden in aanmerking genomen, uitstekend.

Tuesday 16 November 2010

Uitstapje naar Shatkira, dag 1

Vanochtend met bevriende familie S. (Italiaans-Bangladeshi koppel, met twee kinderen - zoon M. is dik bevriend met hun dochter) om 7 uur weggereden uit Dhaka voor een paar dagen vakantie op het platteland in het zuid-oosten van het land.
Niet mijn eigen foto, maar
het geeft een idee
En dus zitten we vanavond lekker .... weer thuis in Dhaka! Vertrekken op de drukste dag van het jaar, de dag voor Eid-al-Azha, wanneer heel Dhaka (15 miljoen inwoners) leegloopt naar het platteland, was mischien toch niet zo'n goed idee... Daarbij kwam nog dat de hartal van een paar dagen geleden doorwerkte en dat een groot deel van het verkeer dat die dag niet kon vertrekken vandaag op de weg zat.
Het verkeer werd al snel hels, en we kwamen in een file terecht die volgens chauffeurs die ons tegemoet reden wel 20 km lang was. En al dat volk ging op weg naar hetzelfde punt waar een paar veerponten alles over een van de breedste rivieren van het land moeten zetten. Nog eens andere route geprobeerd waar we ook al snel vastliepen. Al met al zo'n 5 uur in langzaamrijdend en stilstaand verkeer gezeten. Van alles gezien:
  • Veel indruk maakte de riksja die voor onze ogen tussen een vrachtwagen en een ijlende bus werd geplet: de riksjarijder had wonder boven wonder niets, en gelukkig was er geen passagier, maar het totaal verwrongen wrak van zijn riksja moest door zes man van onder de zijkant van de vrachtwagen worden gewurmd. Zitten er in de islam ook engeltjes op schouders?
  • Bijzonder waren ook twee vechtende bussen, zwalkend over de weg, met de kaartjesverkoper die probeerde door het open raam de chauffeur van de andere bus een paar meppen te verkopen.
  • Bangladeshi chauffeurs zijn op hun slechtst in files: nooit gewoon wachten, maar de rij proberen in te halen, en dan de rij inhalers ook inhalen, zelfs wanner je daarmee op de andere weghelft terechtkomt, en dan natuurlijk allemaal vastlopen in een gigantische bottleneck. Toen we omdaaiden konden we kilometerslang door de berm van onze weghelft rijden omdat de file de andere kant op inmiddels drie-vier rijen dik stond, op een twee baansweg!
Echt een zootje dus. Tot overmaat van ramp ook nog de kinderen die begonnen te mekkeren en te knokken achterin.
Toch is het nog een leuke en leerzame middag geworden. Toen we eenmaal waren omgedraaid zijn we op bezoek gegaan bij de Bangladeshi schoonfamilie van mijn Italiaanse collega. Wel apart: een grote christelijke enclave vlakbij Dhaka die eeuwen teruggaat: Bangladeshi's met Portugese achternamen als Rozario, Gomes, Costa, etc. Even de kerk en het kerkhof bezocht, en onze picknick maar bij schoonma thuis opgegeten.
Wel foto's gemaakt vandaag, maar kan helaas het transferkabeltje niet vinden....
En raad eens: morgen gaan we het opnieuw proberen!

Sunday 14 November 2010

Hartal!

Vandaag heb ik niet kunnen trainen om een reden die maar weinig Kanaalzwemmers kunnen aanhalen. Hoewel alle lessen doorgang vonden, bleven alle andere faciliteiten van de Amerikaanse School, dus ook het zwembad, vandaag gesloten vanwege een hartal.

De hartal is een van de vele nogal onproduktieve lokale gebruiken in dit van de wereld. Het is een soort algemene staking, meestal uitgeroepen door aanhangers van een van de twee grote politieke partijen. Ik zeg 'een soort' staking, want zover ik heb kunnen zien gaat het vrijwel nooit om de traditionele eisen die in de rest van de wereld meestal aan een staking ten grondslag liggen, zoals looneisen e.d. In dit land wordt het door de partij in de oppositie gebruikt om politieke eisen en onvrede of (vermeend) onrecht kracht bij te zetten, en dat is ook nu het geval (ik kan daar niet al te diep op ingaan).
's Lands wijs, 's lands eer.
Het probleem is dat hartals meestal een gewelddadige kant hebben, en ook nu is er weer stevig gevochten, ook in Dhaka.  Voorzichtigheid is dan geboden: gisteren zijn tientallen mensen gewond geraakt en werden bussen en andere voertuigen in brand gestoken, overigens ver van het stadsdeel waar wij wonen. Door de jaren heen hebben de bevolking, regeringsinstellingen, (transport-)bedrijven en scholen een soort Pavlov-reactie ontwikkeld bij de aankondiging van een hartal: binnen blijven en alles stilleggen. Zo wordt een hartal natuurlijk al snel een self-fulfilling prophecy.

Een gemiste training is natuurlijk geen ramp, ook al omdat ik dit weekeinde goed heb kunnen trainen (3,5 km intensief  vrijdag, 7 km extensief zondag). Erger is het voor al die mensen die hun plannen voor Eid bij hun familie op het platteland  de mist in zien gaan omdat bussen niet rijden en schepen niet varen. Enfin, de hartal zou morgen weer afgelopen moeten zijn. Tot voor enkele jaren geleden kwamen hartals zeer regelmatig voor en konden dan weken, soms maanden duren, met enorme economische schade tot gevolg. Ik hoop maar dat dit niet een terugkeer naar de bad old days is.

Overmorgen gaan we, tijdens de Eid-vakantie van deze week, met een bevriende familie met eigen auto's naar het platteland (de stad Khulna en omstreken), een paar dagen het andere Bangladesh bekijken. Ik hoop dat de kinderen het kunnen waarderen, het is wel heel wat anders dan 5 dagen Hilton in Kuala Lumpur...

Thursday 11 November 2010

Twee besluiten

Twee recente besluiten:
1. Ik zal net als in februari 2010 weer meedoen met de Rottnest Channel Swim (19,7 km) in Australie op 26 februari 2011. Er zijn goedkope vluchten naar Perth, en mijn kanoer van vorig jaar, Gary, heeft toegezegd voor me te willen schipperen, wat bijzonder tof is.  Rottnest geeft me een goed tussentijds doel,  Hoewel het water niet ijskoud is (23 celsius vorig jaar), kan de zee ruw zijn, dus prima oefening. Daarbij wil ik mijn tijd van vorig jaar, 7h15min, sterk verbeteren, in plaats van de race alleen te 'overleven' wil ik deze keer proberen er ook echt een race van te maken.
2. Ik zie af van deelname aan de Around Manhattan Marathon in juni 2011. De inschrijvingseisen (en het inschrijvingsgeld) waren erg hoog en vooral gecompliceerd, inclusief medische testen, hartfilmpjes, roentgenfoto's etc. en zelfs een essay over je motivatie. Daar had ik de tijd niet (meer) voor.
Mijn geplande 'koudwaterstage' voor april of mei laat ik voorlopig open

Coach Marcel heeft me een andere uitdaging voor juni volgend jaar voorgesteld, in plaats van New York: een dubbele oversteek van het IJsselmeer. Een bijzonder intimiderende gedachte, maar het zou moeten neerkomen op ongeveer de tijd die een Kanaaloversteek duurt. Dus ja, waarom eigenlijk niet?

Het gedoe over Kanaalzwemmen en de vermeende gevaren is nog bezig. Het Brabants Dagblad had gisteren een prima, paginagroot verhaal over kanaalzwemmen, en een kort artikel in de interneteditie door Niek Opten en Joost de Poel. Ook daar een verwijzing naar de discussie over de vermeende gevaren van botsingen met vrachtverkeer (nog nooit gebeurd). Sommigen zeggen dat de discussie een jaarlijks terugkerende rituele dans is, maar ik kijk er met het oog op mijn plannen volgend jaar natuurlijk met argusogen naar.

Ik zwem op dit moment lang niet zoveel als ik van mezelf zou moeten. De enige reden daarvoor is de ongelooflijke druk van het werk de afgelopen weken. Het is daardoor ook moeilijk om tijdens de trainingen gefocust te zijn. (Dit kan niet-zwemmers misschien verbazen, maar ook tijdens de lange duurtrainingen moet je zeer geconcentreerd blijven. Bij mij gaat dat ver: ik heb geprobeerd met een waterproof MP3-speler te zwemmen, maar de muziek leidt tezeer af, mijn snelheid gaat onmiddellijk omlaag en ik raak de tel kwijt.)

Overigens sta ik wel te kijken van de trainingsarbeid die sommige Kanaalzwemmers zeggen te verrichten, bijvoorbeeld in bovengenoemd stuk in het BD. Vier uur per dag trainen gedurende twee jaar?! Dat haal ik in de verste verte niet.  Op dit moment probeer ik zoveel mogelijk intensief sprint- en intervalwerk te doen, gecombineerd met langere trainingen. Maar niet meer dan 4 trainingen per week, 1,5 a 2 uur. Dat moet de komende tijd wel meer worden. maar pas vanaf maart en tegen het einde van de rit worden de trainingsuren en -afstanden echt extreem (vier uur en meer). En als je er eenmaal in zit lijkt ook dat niet meer extreem.

Tuesday 2 November 2010

'Scheepvaart is Kanaalzwemmers zat' (De Telegraaf dd 1 november 2010)

Artikel in De Telegraaf vandaag over het scheepvaartverkeer dat de zwemmers in het kanaal zat zou zijn en vraagt om strikte regulering (klik hier voor het artikel. Ook een artikel met meer links of de BBC, klik hier).
Het gevaar wordt volgens mij nogal overdreven. Iedere zwemmer wordt begeleid door een boot met een hooggekwalificeerde schipper en voorzien van alle benodigde navigatie- en seinapparatuur. Per dag gaan er gemiddeld zo'n 500 schepen door het Kanaal. In de zomermaanden zijn er gemiddeld ongeveer drie Kanaalpogingen per dag, dus drie extra boten met zwemmers, die aangemeld zijn bij de kustwacht en die je al op vele mijlen afstand ziet op de radar. Bovendien vinden alle oversteken op hetzelfde traject plaats: tussen Dover en Calais. Men doet alsof er maar raak gezwommen wordt, maar niets is minder waar.

Maar ik wist van de groeiende tegenstand: mijn beoogde schipper Paul Foreman had het er al over toen ik hem afgelopen zomer telefonisch sprak, maar hij sprak vooral van de Britse kustwacht die kritischer begon te worden. Kanaalpogingen vanaf de Franse kust zijn inmiddels al verboden, al mag je er nog wel aankomen (of keren, als je een dubbele oversteek doet).

Bij mijn beste weten is er in 135 jaar Kanaalzwemmen nog nooit een aanvaring met een zwemmer of een begeleidingsboot geweest. Misschien wel eens close calls, maar dan toch niet alleen met Kanaalzwemmers? Hoeveel plezierjachten laveren er wel niet tussen die 500 schepen door? Ik kan me niet voorstellen dat de Britten, met hun voorliefde voor excentrieke tradities, zo'n prachttraditie als het Kanaalzwemmen de nek zouden omdraaien.